کاش می شد...

کاش می شد واژه ها را عاشق نمود
در سطـر سطـر زنـدگـی شعـری سرود
کاش عاشق به معشوقش می رسیـد
در سپیده دم آوایی خوش می شنیـد

کاش می شد قلبها را پر زاحساس کرد
لحـظه عاشقـی را پـر ز بوی یـاس کـرد
کاش بــاز قطـره ای بـــاران می چـکید
از همـان تَـک ابـرِ آسمـان می چـکـید

کاش بـرای هر نمـی شبـنـمـی بـود
بر روی همـان گلبرگ همــدمی بود
حرف آدمـا جـرعـه ای دم نوش بـود
بر تن آدما نیش زبان کم نوش بود

کاش می شد قلبها را عاشق نمود
پر ز احسـاس، لبـریز، آنها را سرود
کاش می شد عشق را فریــاد کـرد
با کوه هـمان کـرد کـه فـرهــاد کـرد

کـاش قلب ، شیشه بشکستنی نبـود
و هیـچ سـنـگی جـایِ احسـاسی نبـود
کاش می شد هیـچ دلی سنگ نبـود
در فـکـر هیــچ آدمـی نیـرنگ نبــود
لحظه های عاشقی را چنین آغاز کرد
آوای خــوش زندگی را پــر راز کـرد