پاییز

باز پاییز...
و این بار پاییز سال 1402 ...

پاییـز نرم و آرام از نیمه می گذرد...
به درختها نگاه می کنم و می گویم: آهای درختانی که تمامِ شکوهِ پاییـزید ، با آن همه برگ ، با آن هارمونیِ یگانه رنگ ؛ قدری هم طراوت و تازگی به اهالیِ زمین هدیه کنید... باور کنید از آن همه جـاه و جـلالتان ، ذره ای هم کم نمی شود!

به آسمان نگاه می کنم که نم نم می بارد و چـقدر این روزها که پاییـز ؛ به چشمانِ من واقعی تر شده ، ردِ قدمهایش ، آن آرامشِ سیالِ صدایش را کم دارم...

از این روزها به بعد ، پاییـز نارنجـی تر می شود انگار، رنگین تر ، دلتنگ تر...
از این روزها به بعد دل دل می کنم برای عطرِ نرگس ها ، برای اتاقی که تا روزهای واپسینِ سال ، به خـوش عطرترین گیاهِ جـهان آغشته می شود...
برای آن همه شعری که به فکرم می رسد، برای شعرهایی که غزل می شود...

باز سرِ حرفم باز می شود و می گویم : پاییـز جـان،‌ با حـالِ آدمها بساز و رو سفیدمان کن ، تو فلسفه ی تمامِ رنگها را خوب می شناسی !
پاییـز از نیمه عبور می کند و رگبارِ ناگفته هایم، بی مکث و وقفه سرریز می شود...

انشالله پاییز امسال
خـاطره های خـوبی به زیبایی برایتـان رقم بزند.